เรื่อง/ภาพ      ชาจีน

 

จากเมืองทางตอนใต้ “ไซ่ง่อน-โฮจิมินห์” ฉันบินขึ้นเหนือมุ่งสู่ “ฮานอย”

เมืองหนึ่งคือ ศูนย์กลางเศรษฐกิจอันดับหนึ่ง และอีกเมืองหนึ่งคือ เมืองหลวง

คือ 2 เมืองที่มีความสำคัญแห่งสาธารณรัฐสังคมนิยมเวียดนาม

การวางผังเมืองของ “ฮานอย” ถูกออกแบบไว้อย่างดีไม่ต่างจากโฮจิมินห์ ถนนหนทางร่มรื่นด้วยต้นไม้ใหญ่ มีความเป็น “City of Trees”  ทีรื่นรมย์เหมือนกัน

แม้ภาพที่ฉันเห็นบนถนนในฮานอยจะคับคั่งด้วยรถมอเตอร์ไซค์ การจราจรของถนนบางสายติดขัดในขั้นสุด ไม่ต่างจากโฮจิมินห์ แต่นั่นกลับเป็นสิ่งที่ฉันมองข้าม เพราะฉันข้ามไปมองที่เนื้อเมือง ที่สะท้อนถึงความเป็นเมืองที่มีประสิทธิภาพของเมืองหลวงแห่งนี้มากกว่า

ฉันเดินเลียบเลาะฟุตบาทที่มีต้นไม้ใหญ่เรียงเป็นทิวแถวบนถนนยาจุง (Nha Chung) ซึ่งเป็นสถานที่ตั้งของ “โบสถ์เซนต์โจเซฟ (St.Joseph Cathedral) แลนด์มาร์กสำคัญของฮานอย ระหว่างทางที่เดินไป มันทำให้ฉันได้เห็นว่า ความเป็นเมืองศูนย์กลางแห่งการค้า-เศรษฐกิจ กับความเป็นเมืองแห่งระบบนิเวศสีเขียว เป็นสองสิ่งที่สามารถอยู่เคียงคู่กันได้อย่างลงตัว

ต้นไม้ที่นี่สูงใหญ่แบบไม่ธรรมดา ความสูงเทียบเคียงกับตึก 3-4 ชั้น บางต้นโน้มข้ามไปอีกฝั่ง เป็นอีกมุมมองอาร์ตๆ ที่สวยงาม

เมืองทั้งเมืองของฮานอยถูกแวดล้อมด้วยต้นไม้ใหญ่ ถนนทุกเส้นปลูกต้นไม้ตลอดแนวของทางเดินเท้า บางมุมเป็นแนวอุโมงค์ต้นไม้ ดูเย็นใจ สบายตา เป็น Green Road ที่ให้ร่มเงาเขียวขจีทั้งเมือง

ปัจจุบันเวียดนามมีจำนวนประชากร 95 ล้านคน มีมอเตอร์ไซค์ 57 ล้านคัน เฉลี่ยประชากร 1 คนต่อมอเตอร์ไซค์ 1 คัน ขณะที่เฉพาะเมืองหลวง “ฮานอย” มีประชากร 7 ล้านคน แต่มีรถมอเตอร์ไซค์ถึง 5 ล้านคัน ส่วนรถยนต์มีเพียงราว 5 แสนคันเท่านั้น

ด้านหนึ่งของฮานอยยังไม่มีระบบขนส่งสาธารณะในปริมาณที่มากพอ ที่จะรองรับต่อความต้องการเดินทางของประชากร แต่ภายในปี 2573 ทางการเวียดนามก็มีแผนจะเพิ่มบริการขนส่งสาธารณะให้ได้ 50% เพื่อลดปริมาณการใช้รถมอเตอร์ไซค์ รวมถึงยังมีแผนควบคุมและลดปริมาณรถมอเตอร์ไซค์ในพื้นที่เขตเมืองภายในปี 2573 ด้วยเช่นกัน

เมืองใหญ่หลายๆเมืองที่มุ่งความทันสมัยและอัตราการเติบโตเศรษฐกิจเพียงอย่างเดียว อาจเป็นเมืองที่ตายด้าน แล้ง ร้อน

แต่ในระยะก้าวของเมืองหลวงแห่งนี้ที่อยู่ในอัตราเร่งเติบโตเศรษฐกิจ กลับเดินคู่ขนานไปกับการพัฒนาระบบนิเวศ นั่นคือ การดูแลรักษาต้นไม้ใหญ่ให้อยู่เคียงคู่กับเมือง

เมืองสีเขียว ที่เป็นลมหายใจของ “ฮานอย”